Asselt, dorpje aan de Maas...

Een langgerekt lint van karakteristieke, vooral oude bebouwing.

Rode en vooral blauwe daken, mooie beukenhagen die de weg flankeren, gele boterbloemen, paardebloemen en rode klaprozen in de berm, het volle zomerse groen dat in talrijke schakeringen bomen en tuinen kleurt, bruine akkers met veelsoortige gewassen, paarse en blauwe bloemen die staan te pronken in de tuinen, kortom een bont palet met in elk seizoen, voortdurend wisselende kleuren.

Aan de andere zijde van de weg, grote groene weiden met wuivend gras, daarin een enkele oude verdwaalde boom, en talrijke schapen die tegenwoordig, net als vroeger, het landelijke beeld van Asselt mede bepalen. Dominant aan deze kant van de weg is echter de Maas, die als een breed zilveren lint, zich een weg zoekt door het Middenlimburgse land.

Dat is een van de vele beelden die Asselt bij een bezoeker oproept. Maar er was en is zoveel meer. Telkens weer vinden auteurs in dit dorpje nieuwe invalshoeken en bronnen van inspiratie om over te schrijven. Het is goed dat velen zich ervan bewust zijn dat het van belang is om in onze huidige, snel veranderende samenleving, dit soort landschappelijke rustpunten te koesteren en in balans te houden. De aanwijzing in 2008 van Asselt tot beschermd dorpsgezicht biedt in elk geval concrete mogelijkheden om hier de rust en de oude, landelijke structuur te behouden. Het getuigt er verder van dat ook de overheid doordrongen is van het unieke karakter van dit dorpje aan de Maas...